i tak i nie
poświęcenie Bogu tak,
życie monastyczne tak
ale w samym sercu otaczającego świata
nieco zapomniany już monastycyzm miejski w nowej formie,
założone w 1975 roku wspólnoty
modlimy się w sercu miast w sercu Boga.
Klasztor, w którym aktualnie jestem jest zaraz obok stadionu Legii w Warszawie,
a po drugiej stronie mamy Trasę Łazienkowską
... oaza ciszy
mam nadzieję, że jakoś przydam się w waszym serwisie.
do usług
zwłaszcza jeśli chodzi o modlitwę
+Dariusz

droga Kasiu
żeby opowiedzieć moje rozeznawanie to w jednym poście, nawet wielkim poście bym nie zmieścił
a i co do księdza to nie jestem kapłanem, jestem mnichem a życie monastyczne nie jest zbytnio popularne, zwłaszcza w Polsce.
A z powołaniem to jest tak trochę jak z poznawaniem siebie. Pewnego dnia, młody człowiek zdaje sobie sprawę, z tego co chciałby w życiu robić a czego nie robić, i po nitce do kłębka,
z wystarczającą szczerością wobec siebie można poznać wolę Bożą w mojej własnej.
Reszta życia zejdzie mi na odnajdywaniu harmonii między Jego wolą a moją.
Ale to tak trochę poetycznie opisane...
Myślę o jakimś większym artykule lub może nawet książeczce
co pomogłaby też innym w rozeznawaniu. Tyle, że na razie nie mam czasu.
A że nie lubię tracić czasu, stąd moja między wami obecność.
pozdrowienie klawiaturą moją dariuszową
+

a czy znacie może jakiś sposób na rozmnożenie czasu?...
myślałem, że życie zakonne, a już na pewno mnisze będzie spokojną drogą za Panem
a tu cały czas off-road po Wielkiej Pustyni.
(chodzi o duchowość Ojców Pustyni z Egiptu).
"A pustynia stała się miastem"
pozdrowienie wszystkim dromaderom
z modlitwą
+Dariusz

Ostatnio edytowany przez mnichDariusz (2016-03-04 18:49:43)

i co ? wyrabiasz się ?

staram się modlić o dar bilokacji, ale chyba i to byłoby za mało
pocieszam się, że Bóg nie ma czasu, bo jest poza czasem,
my nie mamy czasu, bo jesteśmy uwięzieni w czasie.
Ot taki wspólny mianownik nasz i Jego.
dobrej niedzieli
z modlitwą
+Dariusz

no to w życiu mniszym to pragnienie ciszy i samotności chyba mi się jeszcze potęguje.
Ostatnio mogłem pobyć kilka godzin w pustelni o. Adalberta de Vogue osb z francuskiego klasztoru
benedyktynów w La Pierre qui Vire, i nawet nie wyobrażacie sobie, jak mnich może tęsknić za ciszą i samotnością.
Ale ufam, że w niebie będziemy mieli to czego pragnie nasze serce.
Pozdrawiam i życzę wszystkim dobrego tygodnia
z modlitwą
+Dariusz