Każdy ma swoja drogę...musi ja właściwie rozeznać Gdyby nie powołąnie do małżeństwa to nie było by rodzin i populacja by wyginęła....

Tak to jest prawda.... trzeba zobaczyć czy to to czy jednak coś innego...Mądre siostrzyczki:)

Ale mądre słowa...choć takie oczywiste:D

też mi się wydaje że mało ludzi świadomie decyduje się na samotność... bo w sumie to chyba najtrudniejsze powołanie.. tak mi się wydaje... oczywiście jeśli to jest czyjaś droga, to zazwyczaj ma ku temu jakies predyspozycje i wtedy jest łatwiej, ale mimo wszystko...

:)jest nas więcej to i bardziej różnorodne drogi się pojawiają... a każda z nich taka piękna...

Oj, chciałbym mieć przynajmniej czwórkę dzieci.. ale czy się uda ? Zobaczymy.. niech Bóg zdecyduje

Prawdą mówiąc to ja często myślałam , że będę żoną, matką... Ale potem to zaczęło tracić sęs  , już nie chciałam mieć męża, założyć rodziny. Pragnęłam oddać życie Bogu i tak jest do tej pory . Teraz nie widzę siebie w roli żony .

Czasem tylko śni mi się , że jestem w białej sukni i ojciec prowadzi mnie do ołtarza , rozglądam się po kościele widzę obrazy, figurki itp. uśmiecham się widząc księdza trzymającego Pismo Święte, po chwili mój wzrok poda na mężczyznę który jest prawdopodobnie moim narzeczonym i od razu chcę uciec z kościoła, ale mój ojciec  za wszelką cenę nie chce mnie puścić. Zaczynam krzyczeć i błagać żeby mnie nie trzymał. Tłumaczę że to nie jest moja droga życia, ale to na niego nie działa.Wtedy się budzę .

siostrzyczka napisał:

wiele sióstr, które dowiadywały się że myślę o życiu zakonnym na samym wstępie pytały czy miałam kiedykolwiek chłopakka bo to najlepsza droga rozeznania... i chyba trochę w tym prawdy...

Ja też jestem takiego zdania jak te Siostry, sama miałam chłopaka przez 2,5 roku i marzyłam o białej sukni, wspaniałym ślubie, którego chciałam by udzielił nam nasz zaprzyjaźniony ksiądz, o naszym domku, dzieciach;) I tak kilka miesięcy temu nasze drogi się rozeszły... Nie umiałam się pozbierać, zawalił mi się świat i życie zaczęło tracić sens... Teraz jesteśmy przyjaciółmi i dziś wiem, że tak naprawdę niewiele straciłam... Muszę przyznać, że Bóg mi ten czas dał nie bez powodu... Te 2,5 roku był czasem wspaniałym, szczęśliwym i na pewno nie zapomnianym... Ale wiem, że dał mi to wszystko przeżyć po to, żebym się przekonała co tak naprawdę jest moim powołaniem i dziś wiem, że szczęście może mi dać tylko życie zakonne:)
Nie widzę się w roli matki i żony, nawet znajomi mi to mówią teraz;) Jak tak myślę nad tym wszystkim to nie wyobrażam sobie życia z drugim człowiekiem... Także myślę, że faktycznie bycie z kimś jest najlepszą drogą rozeznania powołania;)

A co z powołaniem do samotności? Czy ktoś może mi powiedzieć jak do tego dojrzał? Rozumiem, że motywacją nie może być jedynie brak wyboru życia w małżeństwie lub z zakonie?